قصه‌ی رودی خُرد... که به دریا می‌رفت

من این حروف نوشتم چنانکه غیر ندانست

تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

قصه‌ی رودی خُرد... که به دریا می‌رفت

رود خردی که به دریا می‌رفت
چه به سر داشت؟
چه آمد به سرش؟
سینه می‌سود به خاک
سر به خارا می‌کوفت
چاله را با تن خود پر می‌کرد
تا سرانجام از آن رد می‌شد

--
آه، آن رود روان دیگر نیست
گر فرومانده، زمینش خورده ست
گر رسید ست به دریا، دریاست

--
رود رفته ست و در این بستر خشک
چاله‌ای است و در او مشتی آب
که زمین می‌خوردش
قصه اینست که آن آب منم!

از: هوشنگ ابتهاج (سایه)

--

پ.ن: سپاس از کسی که برای اولین‌ بار، این شعر را به من و مرا به این شعر معرفی کرد.

نظرات شما عزیزان:

معصومه

ساعت22:07---27 بهمن 1392

هـــــــــی منم ممنونم که تو به این شعر معرفی شدی و گرنه این شعر به من و من به این شعر معرفی نمیشدم (خودمم نفهمیدم چی شد :دی )

پی نظر : یه نظر بذار صد تا جواب بگیر

پاسخ: به نظرم الان نظرم راجع به پی‌نظرت هیچ نظری نداره !

برچسب:,

1:27 توسط فاطمه صلاحی| |